وقتی نمینویسی احتمالا یعنی که...

- که دخترت بلاچه  شده و رمقی برایت باقی نمی گذارد

- که خیلی گرفتاری و سرت شلوغ و انرژیت کم و محدود است

- که خیر سرت به توصیه متخصص شبها کامپیوتر را خاموش میکنی و پای سیستم نمینشینی که مثلا بتوانی به بیخوابی مزمنت که دارد شالوده زندگی ات را از هم میپاشد غلبه کنی ولی زهی خیال باطل

- که روزها  دخترکت تا کامپیوتر را روشن ببیند مثل قوم مغول با حمله جانانه پدر تو و کامپیوتر را در میآورد

- که اگر پای لپ تاپ هم بنشینی انقدر جیغ و داد و گریه برای دستیابی به این جعبه جادویی دخترکت میکند که عطایش را به لقایش میبخشی

- که انقدر دخترکت شیرین و خواستنی و سرو زبان دار شده که میخواهی لحظه ای را از دست ندهی و اکثر اوقات یا محو خودش هستی یا فیلم ها و عکسهایش

- که مثلا میخواهی بیشتر غذای خانواده غذای سالم خانگی باشد و این یعنی وقت بیشتر در آشپزخانه و وقت کمتر برای علایق دیگر شخصی مثل با نی نی وبلاگی های عزیز و دوست داشتنی بودن

- که اینروزها قاچاقی با گوشی برای چند ثانیه می آیی نت و با گوشی نمیتوانی حتی نظر بنویسی یا جواب بدهی، مطلب گذاشتن پیش کش

- که انقدر خسته میشوی که حتی ساعتهای دم صبح که معمولا مطلب میگذاشتی مغزت و انگشتانت کشش فکر و نوشتن را ندارد

- که انقدر ننوشته ای که دیگر نوشتن و رشته کلام از دستت در رفته

-که انقدر حرف و اتفاقات  ننوشته زیاد است که دچار تشتت فکر و در نتیجه بلاتکلیفی ذهنی میشوی و مثل عاجز ها هیچ کاری عملا نمیتوانی برای وبلاگت کنی

- که وقتی به وبلاگ دوستانت سر میزنی گاهی کلی هم به خودت امیدوار میشوی چون بیشتر دوستانت هم از تو دست کمی در ننوشتن ندارند و تو هم که بی جنبه سریع بد آموزی میشود برایت و سوء استفاده میکنی!

- که دخترت دچار بی نظمی خواب شده و تا مینشینی پای سیستم جیغ و دادش هوا میرود و از خواب پا میشود و این یعنی یک ساعت دیگر  رفتی سر کار

- که کار بابا خیلی خیلی بیشتر شده(نیست که قبلا کم بود! ) و حسابی دست تنها و پر کاری و وقت از طلا هم قیمتش گذشته

- که یک سری اتفاقات و حوادث عجیب و غریب و بسیار وقت گیر که به طور معجزه آسایی به خیر گذشته افتاده که الان حیرانی که یعنی واقعا به خیر گذشته

- که دخترکت چسب به تمام معنی شده، یعنی تازه یادش افتاده بغلی شود و برای لحظه ای- واقعا حتی برای لحظه ای- از تو حتی فاصله نگیرد

- که...

شاید همه اینها و هیچ کدام اینها یا خیلی چیزهای دیگر

ولی وقتی نمینویسی حس بدی داری. یک جور بدی که دقیق نمیدانی که چیست و توصیفش چیست

تازه خبر خوب اینکه یک عالمه کارهای اورژانسی و مهم در هفته هایی که همین طوری هم هفته های پر کار هستند داری

یعنی جان سالم به در میبرم؟

یعنی تا قبل عید اینهمه کار عیدانه و بقیه کارهای فوق برنامه انجام خواهد شد در حالی که باید از دخترکم هم به شدت و حدت مراقبت و محافظت کنم؟